Oorlogstijd 1
OORLOG IN EN BIJ WESTKAPELLE
NAJAAR 1944 EN DAARNA
Hier heb ik (K. Lievense – Verhulst) beschreven, hoe het ons gezin is vergaan in de tijd van het bombardement op Westkapelle, de overstroming van Walcheren, de landing van de geallieerden en de periode daarna.
Dit verhaal is geredigeerd door mijn neef, K. Lievense.
Op een grijze novembermorgen in 1944 ging een groepje mensen te voet op weg van Domburg naar Westkapelle.
De weg, onderlangs de duinen, was moeilijk begaanbaar door kraters van inslagen van bommen en granaten. Af en toe moesten ze ruimte maken voor tegemoetkomende militaire voertuigen. Ver opzij konden ze daarbij niet, want langs beide kanten van de weg waren witte linten gespannen, die aangaven, dat daarachter nog landmijnen lagen. Trouwens, links was eens de landzijde, maar daar stond nu zeewater, dat vrijwel het hele eiland bedekte. Rechts waren de duinen, die oorspronkelijk groen waren geweest, maar waar nu door de inslagkraters vooral alleen maar zand te zien was. Overal waren nog de sporen van de oorlog.
Wat was er gebeurd?
In augustus waren de geallieerde troepen, die in Normandië waren geland, er in geslaagd om de Duitse verdediging te doorbreken. Snel rukten ze daarna op door Noord-Frankrijk, België en richting Nederland.
Ook Antwerpen viel in hun handen. Daarmee kregen de geallieerden de mogelijkheid om hun voorraden daarheen te verschepen in plaats van naar Cherbourg, vanwaar alles over een grote afstand met vrachtauto’s naar het front moest worden vervoerd.
Echter, in werkelijkheid ging dat nog lang niet. De schepen zouden door de Westerschelde moeten en de oevers daarvan waren aan beide kanten nog in handen van de Duitsers. Het was dus van groot belang om daar een eind aan te maken.
Aan de zuidkant, in Zeeuws-Vlaanderen, was het eind oktober zover, dat de laatste Duitse troepen na zware gevechten de wapens hadden neergelegd.
Maar aan de overkant lag Walcheren. Al in de zomer van 1941 was daar een begin gemaakt met de aanleg van wat een onderdeel van de Atlantikwall zou worden.
Op het hele eiland, maar heel in het bijzonder langs de kust, tot op de stranden, was in hoog tempo een indrukwekkend stelsel van verdedigingswerken ontstaan met enorme bunkers, geschutsopstellingen, tankgrachten, prikkeldraadversperringen, loopgraven en mijnenvelden. Ondenkbaar dat daar een schip voorbij zou kunnen. Moeilijk denkbaar ook, dat een aanval op Walcheren kans van slagen zou hebben.
Door Zuid-Beveland rukten geallieerde eenheden op in de richting van Walcheren, maar het was twijfelachtig of van die kant met succes een aanval op het eiland kon worden gedaan.
Er zou iets anders moeten gebeuren, op grotere schaal ook. Geen wonder dus, dat er eind september een gevoel van een grote dreiging aan het groeien was. Er hing iets in de lucht.
Hier is het dat mijn verhaal begint. lees verder...